บทนำสู่ประวัติศาสตร์ 7,000 ปีของการตั้งถิ่นฐานมนุษย์ริมฝั่งแม่น้ำอารัซในพิพิธภัณฑ์โคว์ดาออฟารีน

มณฑลอาเซอร์ไบจานตะวันออก ซึ่งมีทิวทัศน์ธรรมชาติอันงดงามและประวัติศาสตร์อันยาวนาน เป็นหนึ่งในจุดหมายปลายทางที่น่าดึงดูดใจสำหรับนักท่องเที่ยว ภายในมณฑลนี้มีพิพิธภัณฑ์หลายแห่ง พิพิธภัณฑ์โคว์ดาออฟารีน ก็เป็นหนึ่งในนั้น ตั้งอยู่ในเมืองโคมาร์ลู โบราณวัตถุที่ถูกรวบรวมไว้ในพิพิธภัณฑ์นี้ แสดงให้เห็นถึงประวัติศาสตร์การตั้งถิ่นฐานของมนุษย์ในภูมิภาคนี้ที่มีมายาวนานหลายพันปี

พิพิธภัณฑ์โคว์ดาออฟารีนตั้งอยู่ที่ไหน?

เขต "โคว์ดาออฟารีน" ตั้งอยู่ทางตอนเหนือของมณฑลอาเซอร์ไบจานตะวันออก และติดกับแม่น้ำอารัซ ทางตอนเหนือ จึงถือเป็นหนึ่งในเขตชายแดนของประเทศอิหร่าน มีพื้นที่ประมาณ 1,525 ตารางกิโลเมตร คิดเป็นประมาณ 3.3% ของพื้นที่ทั้งมณฑล ในปี 2010 เขตโคว์ดาออฟารีนได้แยกออกจากเขตเคลีบัร และเมืองหลักของเขตนี้คือเมืองโคมาร์ลู

พื้นที่นี้ตั้งอยู่ระหว่างเทือกเขา กเรห์ด็อฆและ กัฟก๊อซ มีแหล่งน้ำเพียงพอ ทำให้เกษตรกรรมในพื้นที่เจริญรุ่งเรือง เขื่อนโคว์ดาออฟารีน ซึ่งเป็นเขื่อนดินขนาดใหญ่ มีแกนกลางเป็นดินเหนียว มีความสูง 61 เมตร (จากฐาน 64 เมตร) และความยาวของส่วนบนเขื่อน 390 เมตร เขื่อนนี้ช่วยจ่ายน้ำให้พื้นที่เกษตรกว่า 30,000 เฮกตาร์ และยังมีโรงไฟฟ้าที่ผลิตกระแสไฟฟ้าให้กับพื้นที่อีกด้วย นอกจากนี้ เขตนี้ยังเป็นส่วนหนึ่งของเขตการค้าเสรีอารัซ ซึ่งมีบทบาทด้านเศรษฐกิจด้วย

ในด้านประวัติศาสตร์ โคว์ดาออฟารีน ถือเป็นแหล่งที่อยู่อาศัยโบราณ สะพานโบราณหลายแห่งในพื้นที่แสดงให้เห็นว่าผู้คนใช้ที่นี่เป็นเส้นทางข้ามแม่น้ำอารัซไปยังฝั่งเหนือมาตั้งแต่อดีต บ้างก็เล่าว่า ที่นี่เคยเป็นที่อยู่ของชนเผ่า "เรส" ซึ่งมีการกล่าวถึงในคัมภีร์กุรอานว่าพวกเขาทอดทิ้งศาสดาของตนลงในบ่อน้ำ และถูกพระเจ้าลงโทษ

จากหลักฐานทางโบราณคดี พบว่ามีการตั้งถิ่นฐานที่รุ่งเรืองในยุคอูราตู เมื่อพันปีก่อนคริสตกาล แหล่งท่องเที่ยวและโบราณสถานสำคัญของเขตนี้ ได้แก่ ป้อม ก็อรเญห์ คฤหาสน์และเขตอนุรักษ์ อ็อยนาโลว์ ถ้ำว็อยกอน์ หมู่บ้าน มัรดอน์กัม โบสถ์โทนมิยอนุส และสะพานโคว์ดาออฟารีน นอกจากนี้ ยังมีพิพิธภัณฑ์โคว์ดาออฟารีนที่รวบรวมวัตถุโบราณที่พบจากการขุดค้นในพื้นที่แสดงไว้ด้วย

พิพิธภัณฑ์โคว์ดาออฟารีน

พิพิธภัณฑ์โคว์ดาออฟารีนก่อตั้งขึ้นในปี 2012 (ปี 1391 ตามปฏิทินอิหร่าน) พิพิธภัณฑ์นี้จัดแสดงโบราณวัตถุที่ค้นพบจากการขุดสำรวจทางโบราณคดีในพื้นที่ เช่น วัตถุสำริดและเครื่องปั้นดินเผาจำนวนมาก ส่วนใหญ่มีอายุย้อนไปถึงพันปีก่อนคริสตกาล เครื่องปั้นดินเผาส่วนใหญ่เป็นสีเทาหรือสีครีม และมีภาชนะอย่างชาม เหยือก และไหเป็นจำนวนมาก ซึ่งแสดงให้เห็นถึงวิถีชีวิตของผู้คนในอดีต รวมทั้งทักษะในการทำเครื่องปั้นดินเผา

นอกจากนี้ยังมีการจัดแสดงเครื่องประดับที่ทำจากเปลือกหอย แก้วหลอม และหินมีค่า รวมถึงหม้อใบเล็ก มีดสั้น หัวลูกธนู และอาวุธหรืออุปกรณ์ล่าสัตว์อื่น ๆ จากการศึกษาวัตถุเหล่านี้ พบว่ามนุษย์ในพื้นที่นี้ไม่ได้เป็นเพียงชนเผ่าเร่ร่อนเท่านั้น แต่ยังมีการตั้งถิ่นฐานแบบถาวรตั้งแต่หลายพันปีก่อน ในบริเวณเนินโบราณของหมู่บ้านโชญาอีลู ยังพบหลักฐานการตั้งถิ่นฐานถาวรตั้งแต่ 7,000 ปีก่อน และยังมีร่องรอยของการอยู่อาศัยต่อเนื่องในยุคหินทองแดง (ยุคคาลโคลิธิก) จนถึงยุคสำริดอีกด้วย